Annemin Umutları Yeşeriyordu...

         Ve tüm zorluklara değiyor! Umudunu hiç bir zaman kaybetmemişti. Tam bir haftadır yiyemediği tatlılar, kızartmalar, hamur işleri onu artık eskisi gibi üzmüyor. Kendisini hafifleşmiş ve daha sağlıklı hissediyordu. Bu zorlu bir süreçti. Her yerde istediğini yiyememek zordu tabi ki! Günler, gezekler onu yıpratıyordu. Dayanmak zorundaydı!

         Tam bir hafta oldu! Zordu ama dayanmıştı. Bugünden bir hafta geri aldığımızda işte tam o sularda Fatoş Halamlardaydık. Orada tartılmıştı. Şimdi kilosunu söylemek istemiyorum:) Aynı tartıda bugün yeniden ölçülmeye hazırlandı. Yarım kilo dahi verdiyse o bunu gaza getirebilecekti. Ben daha sonra tartılmasından yana olsam da gitti.

...

    Eve geldiğinde mutluydu! Evet, annem emeğinin karşılığını alıyordu. Bir hafta da tam 3 kilo vermişti! Bu onu gerçekten de gaza getirmiş gözüküyordu. O mutluluğu yüzünde hepimiz görebiliyorduk. Üstelik tartı bozuk olamazdı. Kardeşim Ayşe'yi ve halamın oğlunu da doğru tartmıştı. Annem artık daha bir düzene girmişti. Akşamki çikolatadan dahi yemeyecek kadar hem de:)) Daha nice zayıf günlere diyelim o zaman...

-Moliére'yi Anıyoruz...