Geriye dönün. Bir 5-8 yıl öncesine gidin. İsterseniz en geriye. Sürenin önemi yok. Sadece her sevdiğiniz kişinin yanınızda olduğu zamana götürmek amacım...
Şimdi Kaçı Yanınızda?
°°°
Daha küçüğüm, bu yazıyı okuma sırasında yaşın kaç neyden bahsediyorsun diyenler olacaktır. Ben çok küçükken başladım sevdiklerimi kaybetmeye. Gerçek anlamda küçükken. 7-8y yaşlarında...
Onlardan geriye hep bir iz kalsın isteriz ya. Bi anı, fotoğraf, video, ses kaydı. Saç teli mesela... Belki bi yazma... En yakınım olan insanı kaybettiğimde küçüktüm. Daha öncesinde hiç gideceği aklıma gelmemişti. Hani hala öyle. Herkes biliyor her insanın bir gün toprak sahibi olacağını. Ancak en yakınlarına da yakıştıramıyor.
Sonra bir sevdiğim daha veda etti. Artık sanki biraz daha alışıyordum. Ondan sonra da her yakınımdakine ya giderse gözüyle bakmaya çalıştım. Bir ara o kadar arttı ki bu durum tombala oynarken annem de de bende de aynı sayı çıkınca taşı anneme vermez de kâğıt koyması gerekirse gece uyuyamaz onu sorgulardım niye anneme taşı vermedim diye. Daha sonra azaldı tabiki:) Ancak yanımızda olan hiç kimse kalıcı değil. Ne zaman gidecekleri de belli olmadığı gibi... Bugün de babalar günü. Bir sürü fotoğraf, anı, videolarla geçirmenizi dilerim bugünü. Hediyeler bozulur, eskir, kırılır. Ancak var olanlar artık yok olduklarında var olduğu anları kalıcı dursun. Tüm babaların ve babalık yapan annelerin babalar gününü kutlarım. Mutlu kalın...
Şimdi Kaçı Yanınızda?
°°°
Daha küçüğüm, bu yazıyı okuma sırasında yaşın kaç neyden bahsediyorsun diyenler olacaktır. Ben çok küçükken başladım sevdiklerimi kaybetmeye. Gerçek anlamda küçükken. 7-8y yaşlarında...
Onlardan geriye hep bir iz kalsın isteriz ya. Bi anı, fotoğraf, video, ses kaydı. Saç teli mesela... Belki bi yazma... En yakınım olan insanı kaybettiğimde küçüktüm. Daha öncesinde hiç gideceği aklıma gelmemişti. Hani hala öyle. Herkes biliyor her insanın bir gün toprak sahibi olacağını. Ancak en yakınlarına da yakıştıramıyor.
Sonra bir sevdiğim daha veda etti. Artık sanki biraz daha alışıyordum. Ondan sonra da her yakınımdakine ya giderse gözüyle bakmaya çalıştım. Bir ara o kadar arttı ki bu durum tombala oynarken annem de de bende de aynı sayı çıkınca taşı anneme vermez de kâğıt koyması gerekirse gece uyuyamaz onu sorgulardım niye anneme taşı vermedim diye. Daha sonra azaldı tabiki:) Ancak yanımızda olan hiç kimse kalıcı değil. Ne zaman gidecekleri de belli olmadığı gibi... Bugün de babalar günü. Bir sürü fotoğraf, anı, videolarla geçirmenizi dilerim bugünü. Hediyeler bozulur, eskir, kırılır. Ancak var olanlar artık yok olduklarında var olduğu anları kalıcı dursun. Tüm babaların ve babalık yapan annelerin babalar gününü kutlarım. Mutlu kalın...
Yorumlar
Yorum Gönder